Mijn man en ik gaan bijna wekelijks boodschappen doen. Het is een angstaanjagende ervaring. Het is niet omdat ik het gevoel heb dat ik de last heb om hem naar de winkel te slepen en een plekje voor hem te zoeken, hoewel dat vervelend kan zijn. Ik ben eerder bang om te beseffen hoeveel beter mijn vermogen om gezichten te herkennen is dan het zijne. Hij kan zich elke persoon herinneren die hij ooit heeft ontmoet en herkent ze allemaal in een fractie van een seconde. Aan de andere kant heb ik moeite met het herkennen van gezichten van mensen.
Figuur 1 De testresultaten. Ik kon 58 van de 72 keer herkennen (of heel goed raden).
Het zorgde voor een aantal ongemakkelijke gesprekken wanneer mensen die we hebben gesproken, soms naar buiten komen en tegen me zeggen: Je herinnert je me niet meer, of wel soms? Nou dat is niet zozeer het geval. Als we elkaar ooit hebben gesproken, zal ik je waarschijnlijk als persoon herkennen. Ik herinner me je gezicht niet, tenzij het heel duidelijk is. Zelfs dan nog geen beloftes.
Een nieuwe studie van Jeremy Wilmer, getiteld Individuele verschillen in gezichtsherkenning: een decennium aan ontdekkingen, onderzoekt het mysterie waarom sommige mensen zo bedreven zijn in het herkennen van gezichten en anderen niet.
Ten eerste blijkt dat het vermogen om gezichten te herkennen genetisch bepaald is. Dit wordt ondersteund door tweelingonderzoeken. Interessant is dat het vermogen om gezichten te herkennen geen verband houdt met het IQ van een persoon. Positieve of negatieve ervaringen uit het verleden of omgevingscondities lijken ook geen rol van betekenis te spelen en de piek voor het hoogste vermogen om gezichten te herkennen ligt tussen de 30-40 jaar.
Als het genetica is, zoals het lijkt, dan lijkt er geen sterke selectieve druk te zijn om sterke gezichtsherkenningsvaardigheden te verkiezen boven zwakkere. Het is misschien niet goed voor ons om mensen te herkennen die we in het verleden hebben ontmoet.
➡ Je kunt je vaardigheden testen door hier te klikken.
Na zelf de test te hebben gedaan, scoorde ik hoger dan gemiddeld, maar dat kan worden toegeschreven aan een fout in het testproces. De test vereist dat de gebruiker een paar seconden naar verschillende gezichten kijkt en vervolgens degene kiest die ze herkennen uit drie keuzes. Hoewel ik het antwoord niet zeker wist, was de kans één op drie dat ik bij toeval de juiste zou kiezen. Er waren echter weinig vragen waar ik me gedwongen voelde te raden. Ik kon gezichten herkennen met onderscheidende kenmerken, zoals een grote kin en hele ronde gezichten. Het waren de gezichten die er gemiddelder uitzagen waar ik moeite mee had.
De studie wees er ook op dat het trainen van mensen met slechte gezichtsherkenningsvaardigheden niet lijkt te helpen. Het is blijkbaar geen aangeleerde vaardigheid of bekwaamheid.
Dit betekent alleen dat ik waarschijnlijk mensen tegenkom die ik niet ken of ooit heb gekend. Dat kan een slechte zaak zijn, vooral als ik ze geld schuldig ben.
